قصه های کودکانه من و بابام ( خاطرات کودکی )

با زنبور مهربان باش!:

من و بابام داشتيم ناهار مي خورديم. يك زنبور آمد و روي غذاي من نشست. خواستم با دستمال زنبور را بزنم، بابام نگذاشت و گفت: با زنبور مهربان باش!

بابام ظرف غذاي مرا برداشت به طرف پنجره رفت و گفت: حالا مي بيني كه من چطور با مهرباني اين زنبور را از اتاق بيرون مي كنم!

بابام پنجره را باز كرد و ظرف غذا را با دست برد بيرون پنجره و به زنبور گفت: زنبور جان، برو توي حياط گردش كن!

زنبور، به جاي اينكه برود و توي حياط گردش كند، برگشت و به سر بابام نيش زد. بعد هم آمد و اين بار روي غذاي بابام نشست. به بابام گفتم: اجازه مي دهيد كه زنبور جان را با مهرباني ببرم بيرون پنجره تا برود و توي حياط گردش كند؟

بابام گفت: نه، حالا مي دانم با اين زنبور زبان نفهم، كه مهرباني سرش نمي شود، چه كنم!

بابام حوله را برداشت تا بكوبد توي سر زنبور. آن وقت بود كه فهميدم با هر نامهرباني نمي شود مهربان باشيم.

غروب خورشيد :

دو تا از دوستانم به خانه ما آمده بودند تا با هم بازي كنيم. ما مشغول بازي شديم. بابام هم روزنامه اش را برداشت و رفت تا روي مبل بنشيند و روزنامه بخواند.

مدتي بازي كرديم. ديگر نمي دانستيم چه بكنيم. ناگهان چشمم به سر بابام افتاد كه از پشت مبل مثل خورشيدي بود كه داشت غروب مي كرد.

فكري كردم و رفتم و رنگ و قلم مو آوردم. پشت مبل منظره دريا و كشتي و يك شاخه درخت كشيدم. يك قاب هم آوردم. آن را طوري روي نقاشي گرفتم كه با سر بابام مثل منظره غروب خورشيد دريا شد.

دوستانم از ديدن اين منظره خيلي خوشحال شدند. ولي خوشحاليشان وقتي بيشتر شد كه بابام سرش را برگرداند تا ببيند چه خبر است. آن وقت بود كه دوستانم از خنده روده بر شدند، براي اينكه خورشيد و چشم و ابرو و سبيل پيدا كرده بود!

سبيل بابام :

بابام مرا به خيابان برده بود تا گردش كنيم. خيلي راه رفتيم. خسته و تشنه به يك قنادي رفتيم تا كمي استراحت بكنيم و نوشابه اي بخوريم.

من، تا نوشابه را خوردم، رفتم و روي زانوي بابام نشستم. بابام هم روزنامه اش را باز كرد و مشغول خواند روزنامه شد. من هم، روي زانوي بابام، مشغول خواندن روزنامه شدم.

قنادي شلوغ بود. آقايي آمد و، با اجازه بابام، روي صندلي خالي كنار ميز ما نشست. نمي دانست كه آن صندلي جاي من است. او بابام را مي ديد، ولي مرا، كه پشت روزنامه بودم، نمي ديد.

آن آقا ناگهان چشمش به سبيل بابام افتاد كه بلندتر و پرپشت تر شده است. خيلي تعجب كرد. كمي بعد، ديد كه سبيل بابام كوتاه شده است. باز هم تعجب كرد. چيزي نگذشت كه باز هم ديد كه سبيل بابام بلندتر و پرپشت تر شده است. اين بار، از تعجب، فريادي كشيد و سيگارش از دهانش افتاد.

بابام، تا صداي او را شنيد، روزنامه را كنار زد تا ببيند چه خبر است. آن آقا، تا مرا ديد، فريادي زد و به زمين افتاد.

دلم برايش سوخت. او موي سر مرا، كه سرم را بالا و پايي مي بردم تا روزنامه را بخوانم، به جاي سبيل بابام گرفته بود.

كتاب خوب :

بابام هميشه مي گفت: كتاب خوب كتابي است كه آدم دلش نيايد آن را زمين بگذارد و تا آخر بخواند.
يك روز بابام مرا به يك كتابفروشي برد. برايم يك كتاب خوب خريد. تا كتاب را گرفتم، مشغول خواندن آن شدم. بابام هم از بالاي سرم مشغول خواندن آن كتاب شد.
از كتابفروشي تا خانه مشغول خواندن كتاب بوديم. كار درستي نبود. ولي مواظب بوديم كه در پياده رو راه برويم و در خيابان به كسي يا چيزي نخوريم و زير اتومبيل نرويم. به خانه رسيديم. بابام مي خواست چاي درست كند، ولي نگاهش به كتاب من بود. به جاي چاي توتون پيپ توي كتري ريخت. بعد هم توتون دم كشيده را، همان طور كه داشت كتاب مرا مي خواند، به جاي فنجان توي كلاه خودش ريخت.
آن روز قرار بود بابام مرا به حمام ببرد و بشويد. همان طور كه هر دو مشغول خواندن آن كتاب بوديم، با هم وارد حمام شديم. بابام كه داشت كتاب مرا مي خواند، يادش رفت كه بايد مرا بشويد. كتاب را از من گرفت و با لباس توي وان پر از آب رفت. من هم مشغول خواندن همان كتاب بودم و حمام و همه چيز را از ياد برده بودم.

دعواها و دوستی ها:

من داشتم جلو در خانه مان بازی می کردم. بابام هم داشت در همان نزدیکیها ، با یکی از همسایه ها حرف می زد. پسر بچه ای آمد و مزاحم بازی من شد. من و آن بچه دعوایمان شد. همدیگر را زدیم. می دانستیم که کار بدی کرده ایم. من گریه کنان پیش بابام رفتم. او هم گریه کنان پیش باباش رفت.

بابام دستم را گرفت و گفت : باید برویم تا تو از آن پسر معذرت بخواهی.

بابای آن پسر هم دست بچه اش را گرفته بود و داشت می آورد تا آن پسر هم از من معذرت بخواهد.

وقتی که همه به هم رسیدیم، بابای ما سر کاری که ما کرده بودیم با هم دعوایشان شد. آنها داشتند همدیگر را کتک می زدند ولی ما دو تا با هم دوست شده بودیم و داشتیم برای خودمان بازی می کردیم.